Schrijven. Ik deed het als kind al, maar begon pas serieus na mijn veertigste.
Lang gedacht dat iedereen in zijn hart het liefst zou schrijven, in plaats van zijn of haar eigen concrete beroep als docent, loodgieter, hoteleigenaar of noem maar op te beoefenen. Ik zie nu wat een onzin dat was. Andere beroepen kunnen erg bevredigend zijn. Maar voor mij blijft het dus schrijven, geen idee waarom. Favoriete bezigheid: het uitdenken van personages. De naam die zich bijna opdringt, het karakter dat langzaam vorm krijgt, het uiterlijk, de manier van reageren. Sommige personages schrijven zichzelf, en dat is beslist niet altijd de vrouw die op mij lijkt. Vaker zelfs een man.
Schrijven is ook: de werkelijkheid verhelderen. Oftewel: de werkelijkheid die achter de schijn verborgen ligt zichtbaar maken. Want in het echte leven doen mensen vaak maar wat. Zeggen niet wat ze menen, rommelen met woorden. Fictie maakt de sociale interactie transparant.
De leukste tekst over fictie die ik de laatste jaren las is deze:
He wondered what it would be like if people actually behaved to one another exactly as they felt, instead of filtering their reactions until some suitable, thin response trickled through? (…) when people in plays behaved, as they sometimes did, without the filter, it was called artificial and not like life.
Elizabeth Jane Howard: Getting it Right
Penguin books 1983. p. 41.
De praktijk
In de praktijk gaat het zo, bij mij:
Ik besteed ongeveer de helft van mijn werktijd aan schrijven, de andere helft gaat naar lesgeven, waarbij ik voortborduur op mijn 20-jarige ervaring bij schrijfschool Scriptplus. Ik begeleid schrijvers bij het scheppen van hun roman, kinderboek of non-fictieboek. De een geef ik adviezen bij enkele hoofdstukken, anderen coach ik jarenlang, bij één, twee of zelfs meer boeken. Voor prijzen en mogelijkheden zie onder Tekstadvies.