Schrijven. Ik deed het als kind al, maar begon pas serieus na mijn veertigste.
Lang gedacht dat iedereen in zijn hart het liefst zou schrijven, in plaats van zijn of haar eigen concrete beroep als docent, loodgieter, hoteleigenaar of noem maar op te beoefenen. Zie nu wat een onzin dat was.
(’s Avonds moe maar tevreden uit je werk komen, een onderdeel van de maatschappij zijn. Wie wil dat niet?).
Maar voor mij is het dus schrijven, geen idee waarom. Favoriete bezigheid: het uitdenken van personages. De naam die zich bijna opdringt, het karakter dat langzaam vorm krijgt, het uiterlijk, de manier van reageren. Sommige personages schrijven zichzelf, en dat is beslist niet altijd de vrouw die op mij lijkt. Vaker zelfs een man.
Schrijven is ook: de werkelijkheid verhelderen. Oftewel: de werkelijkheid die achter de schijn verborgen ligt zichtbaar maken. Want in het echte leven doen mensen vaak maar wat. Zeggen niet wat ze menen, rommelen met woorden. Fictie maakt de sociale interactie transparant.
De leukste tekst over fictie die ik de laatste jaren las is deze:
He wondered what it would be like if people actually behaved to one another exactly as they felt, instead of filtering their reactions until some suitable, thin response trickled through? (…) when people in plays behaved, as they sometimes did, without the filter, it was called artificial and not like life.
Elizabeth Jane Howard: Getting it Right
Penguin books 1983. p. 41.